Դարեր շարունակ հայ կնոջը բնութագրել են որպես տան խաղաղությունն ու հանգստությունն ապահովող մի էակի։ Օջախի կրակն ու առօրյա հոգսերն իր վրա կրող հայ կինը պիտի ամուսնուն ճանապարհեր կռվի, իսկ ինքը մնար տանը։ Այդպես էին թելադրում օրենքները։ Ֆիդայական շարժման ժամանակ ամեն ինչ էլ ավելի խիստ էր, հայ կինն իրավունք չուներ զենքին մոտենալ կամ առհասարակ հանդիպել ամուսնուն։ Եվ չնայած այս բոլոր սահմանափակումներին՝ հիմա գրքեր են գրվում նվիրված կռվող հայուհիներին, և ինձ համար էլ չափազանց դժվար է ընտրել՝ ում մասին ձեզ պատմեմ, որ մյուսները չնեղանան։
