Թուրք մսագործ տղաները, Մեծարենցին շփոթելով իրենց հակառակորդի հետ, նրան ծեծի են ենթարկում և դանակահարում, ինչն էլ դառնում է բանաստեղծի թոքախտով հիվանդանալու պատճառը։
Մեծարենցը գնում էր դեպի մահը գրելով.
«Թոքախտը իր բոլոր նոպաները փորձեց իմ վրաս ու հաղթական եղավ…
Բայց լոյսն իմ հոգւոյս քիչ քիչ կը մաշի՜ Շրթունքս են ծարաւ միակ համբոյրին…
Ցնծագին գիշեր է լոյս ու լուսին՝
Բայց լոյսն իմ հոգւոյս քիչ քիչ կը մաշի… »
